dinsdag 22 december 2015

شهیدان فدایی دی ماه


محمد رضا (هرمز)       احمدی        6-10-1350------درگیری خیابانی ---شیراز
مرتضی           حاج شفیعیها           6-10-1350-----درگیری خیابانی ---شیراز
حسن              محمودیان             6-10-130-------حمله ساواک به دانشچویان-شیراز

یوسف            زرکاری               17-10-52------درگیری خیابانی—اصفهان

حسن             نوروزی                20-10-1352--------درگیری –چمن سلطان لرستان
فاطمه            حسن پور اصل         19-10-1354 -----خانه تیمی –آمل—(خواهر فدایی شهید غفور حسن پور از رفقای 
سیاهکل)

مسرور         فرهنگ                19-10-1354---------خانه تیمی گرگان

فاطمه  (شمسی )    نهانی            21-10-1354---------انفجار نارنجک در محاصره ساواک-ساری


محمد رضا          هدایتی                23-10-1355          زیر شکنجه  ساواک

بهمن            روحی آهنگران          23-10-1354----------زیر شکنجه –مازندران


خدابخش شالی از سال 1351 در رابطه با سازمان قرار گرفت  فعالیت و ماموریت های مختلفی را بر عهده داشت 
پس از ضربه تیر 13555 همراه با رفقای دیگر توانستند تیم های باقی مانده را سازماندهی مجدد کنند و خود رفیق مسئول تیم ورامین بود.
حسین علی پرورش متولد قزوین و تحت مسئول رفیق خدابخش شالی بود
روز بیست و پنجم دیماه 13555 این دو رفیق در خیابان قزوین تهران به محاصره مزدوران و آدمکشان ساواک در آمدند و مجبور به درگیری شدند و با توجه به تعداد پر شمار مزدوران و امکانات فراوان آنان اما رفقا فدایی وار تا آخرین گلوله جنگیدند و در همان درگیری جان باختند .

خدابخش        شالی                     25-10-1355----------درگیری  با ساواک-خیابان قزوین تهران
حسینعلی          پرورش                 25-10-1355   --------درگیری خیابان قزوین تهران

فردوس           آقا ابراهیمیان             28-10-1355 --------سیانور-درگیری خیابانی فرح اباد تهران

فتح الله          کریمی                     5-10-1357 -----------گلوله مزدوران حکومت نظامی –دانشگاه تهران

همایون           پریزاد                   3-10-1359-------------تیرباران –دزفول(اهواز)
فرهاد       دادور ---------------1360 اعدام ---کرج
مجید     سید حیدری ----------1360 زیر شکنجه –کرج
خاطره    جلالی--------        1360-زیر شکنجه –اوین
بهمن      محسنی-------------1360 –تیرباران –شوشتر
مهری   محمدی ----------1360   تیرباران –اوین
مهدی        وکیل محمدزاده    1360 –تیرباران –شوشتر
سیروس      قصیری          1360-عملیات پیشمرگه-سنندج
پروین     بهداوند              1360-تیرباران-گچساران
محمد      کمالی                1360-تیرباران- بندرعباس
شاهرخ     میثاقی               1360-ترور توسط مزدوران سپاه
معین الله     محسنی            1360-اعدام- قائم شهر
عباس      زاده                 1361- درگیری –کرج
سعید       اسدالله خانی       1361-تیرباران –اوین
فقیر محمد        زین الدینی       1362-اعدام ایرانشهر



فردوس آقا ابراهیمیان در سال 13522 رشته ریاضی و کامپیوتر دانشگاه صنعتی تهران تحصیل میکرد که فعالیت سیاسی اش را عمق بخشید .رفیق فردوس همراه ادنا ثابت توسط رفیق یثربی جذب سازمان شدند 
در سال 1355که زندگی مخفی را آغاز کرده بود 28 دیماه 13555 خانه تیمی آنان در فرح آباد ژاله مورد شناسایی و یورش مزدوران امنیتی قرار میگیرد دوتن از رفقای ان خانه زیر پوشش آتش رفیق فردوس موفق میشوند از حلقه محاصره بگریزند و خود رفیق که مجروح شده بعد از اتمام مهمات با خوردن سیانور به زندگی خود خاتمه میدهد .




  










zondag 22 november 2015

شهیدان فدایی - ماه آذر

فدایی شهید  سیروس سپهری     در آذر ماه سال پنجاه در زیر شکنجه های ساواک به شهادت می رسد
فدایی شهید پرویز نصیر مسلم روز چهارم آذر 1355 طی یک درگیری مسلحانه با ماموران ساواک در خزانه 
رفیق زهرا آقا نبی قلهکی را میتوان اولین زنی نامید که توسط رژیم شاه به جرم ارتباط با سازمان چریک های فدایی خلق ایران تیرباران شد

بهروز بهروز نیا از نظامیان انقلابی بود که بعنوان اعتراض به حمله نظامی علیه مردم کردستان اقدام به شلیک به فرمانده خود کرده و به این جرم در بیستم آذر 1358تیرباران شد 
 محسن مدیر شانه چی
 غلامرضا تاروردیان چایچی


 احمد اقدسی

رحمت طالب نژاد
---------------------------------====================================

سیروس -سپهری--9-1350-زیرشکنجه ساواک
پرویز-نصیرمسلم-4-9-1355درگیریخیابانی
زهرا-آقانبی قلهکی-29-9-1355-اعدام-تهران
ابوالقاسم-سنگینچه همدانیان-18-9-1357-درگیری-خرم اباد
بهروز-بهروزنیا-20-9-1358اعدام-کردستان
بختیار-قلعه ویسی-17-9-1359-درگیری با مزدوران رزگاری
احمد-اقدسی-18-9-1359-تیرباران-مریوان
حمید - اشراقی - 2-9-1360 تیرباران-تهران
قرنی -حسنی-2-9-1360-تیرباران-تهران
توکل-اسدیان-3-9-1360-سوزاندهشدن توسط پاسداران-لرستان
رحمت -طالب نژاد-7-9-1360-اعدام-قائم شهر
علیرضا -بهاری پورمزکوشی-8-9-1360-تیرباران -اوین
جلال-پورجعفری آزار-8-9-1360-اعدام-تهران
بیژن-حوایی-8-9-1360-اعدام-اوین
محمدرضا-شهنواز-8-9-1360-تیرباران تهران
علی-عبدالعلی زاده-8-9-1360-تیرباران-تهران
ناهید -محمدی-8-9-1360-تیرباران-تهران
غلامرضا-تاروردیان چایچی-12-9-1360-اعدام-تهران
ناهید(زهره)-ملک محمدی-13-9-1360اعدام-قم
خسرو(آژنگ)-دستاران-15-9-1360-تیرباران-اوین
حمیدرضا-سعادتی-15-9-1360-اعدام-همدان
حسین-غلامی-15-9-1360-اعدام-همدان
آذر-لطیفی-15-9-1360-تیرباران-اوین
پیمان -هنریار-15-9-1360-اعدام-تهران
کامیار-کریمی-16-9-1360-اعدام-اسلام ابادغرب
حسین -تدریسی-23-9-1÷360-اعدام-اوین
فرهود-روائی-24-9-1360-اعدام-اوین
محسن-مدیرشانه چی-24-9-1360-درگیری خیابانی
مجتبی-تابا-30-9-1360-تیرباران-اوین
مسعود-فرخی-27-9-1360-اعدام-اوین
مجتبی-شادمان-آذر-1360-اعدام-تهران
هوشنگ کیانی-آذر1362-اعدام-اصفهان

zaterdag 24 oktober 2015

شهیدان فدایی -ماه آبان


 شاهرخ   هدایتی       10-8- 1350              زیر شکنجه-کمیته مشترک ضدخرابکاری

فرهاد سپهری      2-8- 1353       درگیری نظامی  ظفار

محمد رضا چمنی        24-8- 1353   زیر شکنجه    اهواز

علی  دبیری فرد    30-8-1354         درگیری خیابانی   تهران

رحیم خدادای      6-8-1355          درگیری خیابانی –نواب .تهران
بهنام  موحد     2-8- 1356      درگیری خیابانی  تهران- کارگر
عثمان  کریمی     13-8- 1359      اعدام  -کردستان
محمد  بهرامی      1-8-1360     اعدام –خرم اباد
ژیلا  رجایی      1-8-1360          اعدام اوین
مرتضی فخر طباطبایی   1-8-1360   زیر شکنجه  -بروجرد
مینا    سهیلی زاده    8-8-1360       تیرباران –اصفهان
جهانشاه  نجفی        11-8-1360     اعدام   اسلام اباد غرب
ابراهیم   شریفی        13-8- 1360     تیر مستقیم  بازجو  -زندان بوشهر
علی اصغر  غلامی    13-8-1360        تیرباران – مشهد
عبدالله    کردستانی (حکمت)   13-8-1360        زیرشکنجه –تهران
علی   بدنشان        15-8-1360              اعدام – بندر عباس
علی    ململی       22-8-1360           تیرباران –شوش دانیال
هوشنگ   والی زاده    22-8-1360      تیرباران-شوش دانیال
مظفر   قادری   23-8-1360           اعدام – مهاباد
سوزان   نیکزاد     28-8-1360          اعدام –تهران
هوشنگ   احمدی     0-8-1360      تیرباران –اهواز
همت  چگنی      -- 8—1360            اعدام –تهران
پرویز    کرمی  --8-1360      تیرباران  -خرم اباد
عبدالرضا   نصیری مقدم  -- 8- 1360     تیرباران –خرم اباد
رضا حسینی مستعان    3-9- 1361     تیرباران -  اصفهان
عزت الله  بهرامی (موسی)    4-8-1361          اعدام –اراک
محمد داود   نوری     4-8- 1361            اعدام –اراک
جمشید   دژآکاه   4-8-1361                اعدام – اراک
مریم دژآگاه       4-8-1361             اعدام – اراک
محمد اصغر سلیمانی    4-8-1361       اعدام – اراک
مجید شریفی      4-8-1361      اعدام – اراک
عبدالرضا  ماهیگیر 4-8-1361     اعدام – اراک
مهران   محمدی   4-8-1361         اعدام – اراک
داوود   مدائن        10-60-1361         اعدام- اوین

مجید    راشدی     23-8-1361      اعدام – اصفهان
نصرت  رئیسی       23-8-1361        اعدام اوین
جهانبخش   طغیانی    23-8-1361      تیرباران-اصفهان
محمد جلیلوند           -- 8-1361         اعدام –اوین
ناصر    شاد نژاد      --8-1361       درگیری با پاسداران –ارومیه
منصور     اسکنر تربقانی (مهران) ---8-1362     تیرباران – اوین
منیژه    طالبی         8-8-1364            سیانور –تهران
  



zondag 11 oktober 2015

یاد شهیدان فدایی ..لقمان و داود مدائن ..امیر (حمید رضا زمانی).و امیر پرویز پویان

رفیق لقمان مدائن در یک خانواده کارگری پرجمعیت و در محله نظام اباد تهران (1339)متولد شد و بعد به  افسریه نقل مکان کردند پس از خدمت سربازی و اخذ دیپلم برق بعنوان تکنسین در شرکت (رنو)استخدام شد –پس از قیام بهمن و ارتباط با سازمان توانست توانایی ها و تلاش های خود را گسترش دهد و بعنوان یک سازمانده و رابط بین زحمتکشان و سازمان کارهای قابل توجهی انجام دهد ..سرانجام در سی شهریور سال شصت در یک ایست بازرسی به دلیل وجود یک غلاف خالی اسلحه در ماشین بازداشت شد و در هفتم مهر همان سال با دو رفیق دیگر همراهش(محمود بابایی-و حسن جلالی نایینی) به جوخه اعدام

سپرده شدند..
نام رفیق لقمان یاد آور برادر دیگرش داود مدائن است  که در بخش نشریه و پس از انشعاب اکثریتی ها در بخش نظامی با رفیق اسکندر(سیامک اسدیان )فعالیت داشت و در ابان سال شصت و یک پس از شکنجه های بسیار در حدی که همه اعضای بدنش
آسیب دیده بودنداعدام گردید .
نام لقمان با نام رفیق حمید رضا (امیر) زمانی کندوانی برای من با هم گره خورده که هر دو خصلت های انقلابی و آگاهی سوسیالیستی را در کارهای روزانه به نمایش میگذاشتند و هر دو ارادتی خاص به امیر پرویز پویان را بروز می دادند .

 ...........................................................حمید رضا زمانی کندوانی-امیر......................................
................................................................امیرپرویز پویان.......................................................................................یاد این شهیدان فدایی را با تداوم راهشان گرامی میداریم.

zaterdag 26 september 2015

قزل غزال قلندر/ به یاد فدایی جان باخته ابوالفضل قزل ایاق - عباس بختیاری




قزل غزال قلندر/ به یاد فدایی جان باخته ابوالفضل قزل ایاق - عباس بختیاری
پنج و نیمِ صبحِ 31 شهریور ماهِ 1361 بود. خانۀ تیمیِ سازمان چریک¬های فدایی خلق ایران در کوچۀ قدیمی یکی از محله¬های شهر رشت.

رگبارِ مسلسل شیشۀ بزرگِ اتاق نشیمن را خُرد کرد و شیشه¬ها پخشِ زمین شد! من و همسرم وحشت¬زده از خواب پریدیم. صدای شلیک گلوله و زنگ ممتدِ درِ خانه توی سرمان می¬پیچید. گیج بودیم. هراسان بلند شدیم. با عجله تمامِ کاغذها و نوشته¬ها را که زیر بالش مخفی کرده بودم به همسرم دادم. افراد مسلح سپاه عربده¬کشان از پشت¬بام¬ها ریختند توی حیاط. همسرم که شش¬ماهه حامله بود سریع همۀ کاغذها را در لباسِ زیرش جاسازی کرد. صدای پوتین¬ها نزدیک¬تر می¬شد. یکباره هجوم آوردند به داخل خانه. "قزل" داد زد: «پسرِ مش حسینه» و از راهرو خیز برداشت تا اسلحه را از دست یکی از پاسدارها بگیرد که پاسدارِ دیگری سینه¬اش را نشانه گرفت و شلیک کرد و قزل افتاد روی زمین.
دیدم که دایرۀ قرمزِ خون روی پیراهنش بزرگ می¬شد. یکهو تهِ قنداق ژ3 کوبیده شد توی صورتم. ساق پاهایم سوخت و افتادم روی زمین. زمین پر از خُرده شیشه بود. دستی صورتم را با زور فشار داد و انگشتش را فرو کرد توی دهانم تا سیانوری را که نبود بیرون بکشد.
پاسداری با دو زانویش روی سینه¬ام نشسته بود و اسلحۀ کمری¬اش را به شقیقه¬ام فشار می¬داد. صدای فریادهای مینو را از اتاق پهلویی می¬شنیدم که می گفت: «لباس¬مو بدین... لباس... بذارین لباس¬مو بپوشم!...»


تمام عملیات در دو سه دقیقه به پایان رسیده بود. یک کشته و سه اسیر.
از زمین که بلندم کردند چشمم به قزل افتاد. خون روی زیر پیراهن زرد رنگی که تنش بود به شکل دایره¬ای بزرگ پخش شده بود. چشم¬هایش بسته بود و دهانش کمی باز بود.
خون از دهانم چکیده بود روی پیراهن و زیر شلواری آبی رنگی که قزل قبل از خواب به من داده بود. گاهی در خانه¬های تیمی یا رفاقت¬های معمول¬مان، شوخی¬هایی می¬کردیم. عادت¬مان بود تا سوژه¬ای پیدا کنیم و سر به سر همدیگر بگذاریم و خلاصه خستگی در کنیم. آن شب هم زیر شلواری کوتاهی که قزل به من داده بود بهانه¬ای شده بود تا ادای راه رفتنِ چارلی چاپلین را دربیاورم و قزل کلی خندیده بود، دیشب، قبل از مرگش.
دو پاسدار چپ و راستم ایستادند و مچ دست¬هایم را محکم گرفتند و با سرعت به حیاط کشاندند. پاسدار دیگری دوید و درِ خانه را باز کرد. تعدادی پاسدارِ دیگر که بیرونِ خانه منتظر بودند، مرا تحویل گرفتند و به سرعت تا سرِ کوچه بردند. یک لحظه پیرزنی را دیدم که از پشت پردۀ خانه¬اش مات و مبهوت نگاه می¬کند. باز تعداد دیگری از پاسداران، مسلح کنار اتومبیل¬هایشان ایستاده بودند. به دست¬هایم دستبند زدند و مرا داخل پیکانی انداختند. بوی مرگ می¬آمد. لوله¬های تفنگِ دو پاسدار به سمت پنجرۀ اتومبیل بود. پاسدار دیگری که اسلحۀ کمری دستش بود آمد توی اتومبیل و کنار راننده نشست. از همان دقایقِ اولیه¬ای که به خانه یورش آوردند، از نقاط مختلف شهر صدای تیراندازی شنیده می¬شد. تشکیلات ما پیش از آن در رشت ضربه خورده بود و تعدادی از نیروهای هوادار دستگیر شده بودند. باور کردنی نبود که این همه درگیری و شلیک گلوله به نیروهای سازمانِ ما مربوط باشد. چند دقیقه بعد همسرم را آوردند. درد و نگرانی در چهره¬اش نمایان بود. اتومبیل حرکت کرد. پشت سر، دو اتومبیل دیگر از پاسدارانِ مسلح ما را دنبال می¬کردند. با انگشت پشتِ صندلی نوشتم: «کاغذها چه شد؟» نوشت: «انداختم¬شون دور.»
همسرم موفق شده بود موقع خارج شدن از خانه و در راه، قرارها و اطلاعاتی را که روی کاغذ نوشته شده بود از زیرِ چادرش بیندازد زمین. اتومبیل به سرعت در حرکت بود. فکر و خیال امانم نمی¬داد. نمی¬دانستم از کجا ضربه خورده¬ایم و با چه مشکلاتی روبه¬رو خواهیم شد. آیا دستگیری ما ارتباطی به عملیات روزهای آتی داشت؟ و سوال¬های زیادی که مدام به ذهنم خطور می¬کرد.
اتومبیل جلو ساختمانی ایستاد. پاسداری در را باز کرد. دو نفر آمدند و با عجله چشم¬هایمان را با پارچۀ سیاهی بستند. اتومبیل وارد ساختمان شد. حیاطِ نسبتاً بزرگی را دور زد و ما را پیاده کردند. از زیرِ چشم¬بند توانستم میله¬های بسکتبال را ببینم. پا برهنه بودم و سفتیِ آسفالتِ حیاط را حس می¬کردم. پاسداری از پشت گردنم را گرفت و به جلو هُلم داد تا به ساختمانی رسیدیم. ما را آهسته از پله¬ها بالا بردند تا به طبقه سوم رسیدیم. رفت و آمد پاسدارها را در راه¬پله¬ها احساس می¬کردم. به اتاق نسبتاً بزرگی رسیدیم. همسرم و من را با فاصله روی زمین نشاندند. هنوز صدای تیراندازی در شهر شنیده می¬شد. چند دقیقه بعد دو پاسدار آمدند و من را به اتاق دیگری بردند. چشم¬بندم را باز کردند. پاسداری روبه¬رویم ایستاده بود. به چشم¬هایم خیره شد و بعد سرش را چرخاند و بدون اینکه کلامی بگوید به نقطه¬ای خیره شد. سرم را برگرداندم. حیرت کردم. پیکر بی¬جان و غرق خونِ ابوالفضل قزل ایاق بود که رها شده بود در گوشه¬ای از اتاق. ذهنم آشفته شد و به هم ریخت. فهمیدنِ اینکه کی و چطور جسد را با این سرعت به زندان منتقل کرده بودند سخت بود.
سرپناه از فرماندهان سپاه پاسداران که سایۀ کمرنگِ مُهر نماز وسطِ پیشانی¬اش دیده می¬شد بالای سر جسد قزل ایستاده بود و واکنش ما را دنبال میکرد.
خانه¬ای که ابوالفضل قزل ایاق در آن به شهادت رسید و ما هم دستگیر شدیم، پیش از ما توسط نیروهای سازمان مجاهدین خلق از بنگاه معاملاتی اجاره شده بود. احتمالاً بعد از دستگیریِ مرتضی مثنی از اعضای این سازمان، دوستِ مجاهدِ او خانه را به بنگاه تحویل می¬دهد. مرتضی چند روز زیر شکنجه مقاومت می¬کند و بعد اطلاعات سوخته در اختیار شکنجه¬گرها قرار می¬دهد. تنها چند روز بود که قزل آن خانه را از بنگاه اجاره کرده بود و از اینکه آنجا خانۀ تیمی مجاهدین بوده اطلاعی نداشته است.
"ابوالفضل قزل ایاق" از اعضای سازمان چریک¬های فدایی خلق و یکی از زندانیان سیاسی حکومت شاه بود که به خاطر مقاومت¬هایش از احترام خاصی در میان مردم و زندانیان سیاسی حکومت پهلوی برخوردار بود. او برادر سکینه قزل ایاق همسر "سعید سلطانپور" شاعر و نویسندۀ مبارز و عضو سازمان چریک¬های فدایی خلق بود. همان شاعر و نویسندۀ نام آشنایی که در مراسم عروسی¬اش دستگیر شد و بعد از دو ماه در 31 خرداد 1360 به اتهام داشتن سوء سابقه در زندان اوین تیربارانش کردند.


مینو همسر زنده یاد ابولفضل قزل ایاق در بازجویی هایش با هوشیاری فعالیت¬های سیاسی قزل و هرگونه وابستگی به سازمان¬های سیاسی را انکار کرده بود.

سه هفته بعد که همسرم را ملاقات کردم از مینو گفت و روزهای تلخی که در زندان پشت سر می¬گذارد.
دورانِ تلخ اعدام¬ها بود. شب¬هایی توأم با کابوس. آنجا دنیای دیگری است. آدم¬های آنجا از جنس دیگری هستند. آنجا زندان است و تو که خودت مجروحی، می¬شوی مرهم جراحت قلب و جان دیگران. بر جان لهیده از شلاقِ دیگری بوسه می¬زنی... آنجا کسی در خواب استخوان دیگری را نمی¬جود. آنجا از باج¬خواهی خبری نیست. اثری از منیّت و تمامیت¬خواهی نیست. آنجا کسی به دروغ لباسِ دوست نپوشیده است. آنجا کسی با دروغ به ویرانیِ خوبی¬هایت نمی¬نشیند. آنجا کسی القاب دراز و طویلی را با خود نمی¬کشد. آنجا هیچ¬کس با ذره¬بین دنبال بزرگ کردن خودش نیست. باید ساده باشی. مثل همۀ آنهایی که گندیدن در مرداب را دوست ندارند. جایی که هیچ چیز ارزان¬تر از خون و شلاق و گلوله نیست، حسد و حسادتی نیست، می¬آموزی که خودخواه نباشی... آنجا همه دل¬نگران همدیگر بودیم. ساده بودیم. شده بودیم عین باران!
چهار ماه بعد بدلیل عدم دسترسی به اسناد و مدارک، همسر زنده یاد قزل، همسرم و من آزاد شدیم. مینو قبل از ما همراه خانواده¬اش رفته بود.
پس از گذشت سی و سه سال از جان باختن زنده یاد ابوالفضل قزل ایاق با وجود تلاش¬ها و پیگیری¬های خانواده و بستگان او، حکومت جمهوری اسلامی ایران هیچگونه اطلاعی از محل دفن او به خانواده نداده اند.
تا که در بند یکی بندم هست
با تو ای سوخته، پیوندم هست
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
این عکس هنگام مراجعه خانواده به پزشک قانونی تهران توسط زنده یاد "ابوالفضل قزل ایاق" ربوده می شود.
°°°°°°
"ابوالفضل قزل ایاق" از اعضای سازمان چریک­های فدایی خلق و یکی از زندانیان سیاسی حکومت شاه بود که به خاطر مقاومت­ هایش از احترام خاصی در میان مردم و زندانیان سیاسی حکومت پهلوی برخوردار بود. او برادر سکینه قزل ایاق همسر "سعید سلطانپور" شاعر و نویسندۀ مبارز و عضو سازمان چریک­های فدایی خلق بود. همان شاعر و نویسندۀ نام آشنایی که در مراسم عروسی­ اش دستگیر شد و بعد از دو ماه در ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ به اتهام داشتن سوء سابقه در زندان اوین تیربارانش کردند. 

یاد رفیق کبیر فریدون (علی اکبر) جعفری یاد باد - اشرف دهقانی






به خاطرۀ گوزنی که زادۀ جنگل حماسه بود و با خون زلال خود، جنگلی پُر از گوزن های "درخت اقاقیا" آفرید...!
(به مناسبت چهلمین سالگرد جان باختن رفیق کبیر، فریدون جعفری)

در تهران نیز رفیق جعفری هم چنان فعال بود. از جمله کماکان سعی می کرد مبارزینی که داوطلب پیوستن به چریکهای فدائی خلق بودند را به سازمان وصل کند. در یک مورد او که آماده رفتن بر سر قراری بود متوجه می شود که مأموران ساواک مشغول محاصره همان محلی هستند که او می بایست سر قرار حاضر شود. در آن زمان سازمان این قدرت را یافته بود که می توانست از طریق رادیوئی، امواج بی سیم های مأموران ساواک را دریافت کند و رفیق جعفری درست با شنیدن سخنان مزدوران ساواک متوجه خطر شده و از رفتن بر سر آن قرار لو رفته اجتناب می کند. رفیق شیرین (معاضد) واقعه را به این صورت تعریف می کرد: رفیق جعفری که همیشه مواظب بود قرار هایش را خیلی دقیق اجرا کند ، از مدت کوتاهی قبل از زمان قرارش کفش هایش را هم پوشیده و آماده رفتن بود. من گوشم به رادیو بود و چشمم به رفیق جعفری، همیشه در این جور مواقع نگرانی داشتم که نکند رفیقی که سر قرار می رود قرارش از قبل لو رفته باشد. در چنین وضعی بودم که متوجه تغییر صدا در بی سیم های ساواک شدم و به رفیق جعفری گفتم کمی صبر کن انگار اتفاقی دارد می افتد. هر دو به صدای بی سیم ها دقیق شدیم. ساواکی ها به هم دیگر پیام می دادند و موضوع بر سر رفتن به محلی بود. در این حین نام خیابان ها و محل جمع شدن ساواکی ها مشخص شد. رفیق جعفری که تا این لحظه ساکت بود با خونسردی گفت، آره این محل قراره منه. خودشونو دقیقاً برای ساعتی که من در آن محل قرار دارم آماده می کنند. این را گفت و برای در آوردن کفش هایش از اتاق خارج شد. 

ایجاد شاخه ای در اهواز یکی دیگر از خدمات رفیق جعفری به سازمان چریکهای فدائی خلق در جهت رشد و پیشرفت آن بود. او که به راستی نمونه برجسته ای از خلاقیت انقلابی بود در این شهر در جهت خلق امکانات تازه برای رشد و گسترش مبارزه علیه رژیم خونخوار شاه و تحقق شعار معروف چریکهای فدائی خلق: "ما میهن مان را از زیر سلطه امپریالیسم آزاد خواهیم کرد" که این رفقا در سال 1350 و 1351 در زیر اعلامیه ها می نوشتند اقدام نمود. با تلاش های خستگی ناپذیر رفیق جعفری پایگاهی در اهواز به وجود آمد که پایگاهی برای ایجاد ارتباط چریکهای فدائی خلق با جنبش خلق فلسطین و کل دنیای خارج بود. باید یاد آور شد که آن چه به رفیق جعفری امکان چنین اقدامی را داد پیوستن رفیق ایرج سپهری - که پس از شهادت برادر فدائی اش سیروس سپهری (ساواک این رفیق را در زیر شکنجه به شهادت رساند) به فلسطین رفته و مدتی همراه انقلابیون فلسطینی در عملیات مسلحانه علیه اسرائیل شرکت داشت - به صفوف چریکهای فدائی خلق بود. انقلابیون فلسطینی از این رفیق کارگر فراموش نشدنی با نام ابو سعید ایرانی یاد می کردند و شجاعت و رشادت او در جنگ با صهیونیست ها زبانزدِ این انقلابیون بود. (1) وجود رفیق ایرج سپهری با اطلاعات و راه کارهائی که می دانست این توانائی را به سازمان داد که در جهت ایجاد ارتباط مجدد با جنبش فلسطین و فراتر از آن ایجاد ارتباط با دنیای خارج از ایران دست به کار شود.

تحت مسئولیت رفیق جعفری، رفیقی جهت تهیه امکانات ضروری برای سازمان و از جمله امکانات تسلیحاتی به منطقه خاورمیانه فرستاده شده و در عراق مستقر گردید (رفیق محمد حرمتی پور). در همین زمان بود که رادیوئی به نام رادیو میهن پرستان هم راه اندازی شد. این رادیوئی بود که صدای دو سازمان مسلح جنبش (سازمان چریکهای فدائی خلق و سازمان مجاهدین خلق ) را به گوش مردم ایران می رساند و با توجه به شنونده های زیادی که در سراسر ایران داشت در رساندن اخبار عملکردها و تبلیغ و ترویج نظرات این دو سازمان نقش به سزائی ایفاء می نمود. در اهواز، تحت مسئولیت رفیق جعفری و با حضور رفقائی چون عباس کابلی و زهرا آقانبی قلهکی (این رفیق پس از سال ها فعالیت انقلابی به عنوان یک چریک فدائی خلق، در دیماه سال 1354 دستگیر شد و از معدود زنان انقلابی بود که توسط رژیم شاه به جوخه اعدام سپرده شد. تاریخ اعدام وی بیست و نه آذر ماه سال 1355 می باشد) پایگاهی در این شهر به وجود آمد. دو رفیق دیگر برای برقراری ارتباط مداوم و مستمر با رفیق مستقر در عراق تعیین شدند. با ابتکار رفیق جعفری و رفقای دست اندر کار دیگر، چگونگی عبور دادن رفقا از ایران به عراق و ایجاد ارتباط مجدد با آن ها به هنگام بازگشت به ایران و مسائل تکنیکی دیگر از این قبیل حل شد. از جمله خبر رسیدن دو رفیق عازم به منطقه هر بار با علامت رمزی که از قبل تعیین شده بود توسط رادیو میهن پرستان به اطلاع رفیق جعفری می رسید و همین امر در هنگام برگشت مجدد آن ها به ایران تکرار می شد. در ضمن، این دو رفیق به هنگام بر گشت از منطقه به ایران نیز توسط خود رفیق جعفری در نزدیکی های صبح که هوا هنوز کاملاً روشن نشده بود به پایگاه اهواز منتقل می شدند. اگر تغییری در مرز ایجاد شده و خطر جدیدی در مسیر گذشتن از مرز به وجود آمده بود این موضوع نیز (در صورت اطلاع از آن) از طریق رادیو با رمزی به رفیق جعفری اطلاع داده می شد. این دو رفیق رابط که با جسارت و فداکاری بی نظیر و با قبول خطری که دائماً آن ها را تهدید می کرد مرتب به این و آن طرف مرز رفت و آمد می نمودند در جهت تأمین نیاز های تسلیحاتی و دیگر نیازهای بسیار ضروری سازمان فعالیت می کردند (این رفقای فراموش نشدنی محسن نوربخش و محمد علی خسروی اردبیلی بودند که رفیق دوم را رفقا به خاطر پاکی و صمیمیت خاصش که زبان زد همه بود داداشی خطاب می کردند) .(2) وسایل تهیه شده آن گاه توسط خود رفیق جعفری که گاه رفیق دیگری نیز وی را همراهی می کرد به تهران منتقل می شدند. مسلم است که مجموعه این فعالیت ها در اهواز بر قدرت و امکانات سازمان افزوده و باعث تقویت آن می شد. بعدها با رشد و گسترش سازمان و افزایش مسئولیت های رفیق جعفری، مسئولیت شاخه اهواز را رفیق نسترن آل آقا به عهده گرفت که البته پس از مدت کوتاهی با انعقاد قرارداد الجزایر بین ایران و عراق ، این بخش کار عملا تعطیل شد.

تلاش های خستگی ناپذیر رفیق جعفری و رفقای فداکاری که تحت مسئولیت این رفیق در اهواز فعالیت می کردند و به خصوص نقش انقلابی دو رفیق رابط که مدام در دو سوی مرز در تردد بودند به همراه مجموع فعالیت های تدارکاتی انجام شده در مشهد تحت مسئولیت رفیق جعفری و فعالیت های رفقای دیگر در سازمان، در سال 1353 نتایج درخشان خود را به بار آورد و در این سال در عملکردهای انقلابی چریکهای فدائی خلق گشایش چشمگیری به وجود آمد. سال 1353 اوج شکوفائی سازمان محسوب می شود. در این سال چریکهای فدائی خلق موفق به انجام یک سری عملیات نظامی موفقیت آمیز در شهر های مختلف ایران علیه دشمن یعنی رژیم شاه و امپریالیست های هادی و حامی او شدند، عملیاتی که شدیداً دشمنان مردم را وحشت زده ساخت. از طرف دیگر انعکاس خبر و پخش متن اطلاعیه های این عملیات از طریق رادیوئی متعلق به جنبش مسلحانه (رادیو میهن پرستان) در شرایطی که این رادیو در سراسر ایران وسیعاً شنونده داشت باعث ارتقای آگاهی انقلابی در میان کارگران و زحمتکشان و دیگر توده های تحت ستم ایران می شد. در این سال سازمان مجاهدین نیز عملیات موفقیت آمیزی داشت که مجموعه همه این عملیات و انعکاس وسیع آن ها در میان مردم جو سیاسی – اجتماعی جامعه را به طور کاملاً محسوسی به نفع توده های خلق تغییر داده و زمینه را برای شرکت هر چه وسیع تر توده ها در مبارزه آماده نمود. رفیق جعفری چه به عنوان عضوی از مرکزیت و چه به عنوان مسئول شاخه مشهد در طرح ریزی و آماده کردن رفقای عمل کننده برای اجرای عملیات مورد بحث نیز سهم و نقش ارزنده خود را داشت.


مطالب و خاطراتی که در سال های اخیر در رابطه با چریکهای فدائی خلق نوشته شده¬اند نشان می دهند که رفیق جعفری در سال 1353 شاخه هائی را نیز در گیلان و مازندران به وجود آورده بود، در عین حال که وی تیم هائی را هم در تهران سازماندهی کرده بود. همه این ها نمودی از قدرت سازمان را در سال 1353 به نمایش می گذارد و در عین حال نشان می دهد که در بطن این قدرت و موفقیت های چریکهای فدائی خلق تا چه حد به طور برجسته فعالیت های پر ثمر رفیق جعفری نهفته بود. در زندگی نامه ای که رفیق حمید اشرف در باره این رفیق نوشته است می خوانیم که: "رفیق جعفری در تمام طول خدمات سازمانیش نمونه برجسته ای از خلاقیت انقلابی بود. قدرت ابتکار و تلاش های او در جهت خلق امکانات تازه برای مبارزه کم نظیر بود." به راستی که تک تک کلمات به کار رفته در این جملات و کل این زندگی نامه از پشتوانه عینی و عملی برخوردار است. اگر تنها وسعت فعالیت های رفیق جعفری تا لحظه شهادت اش در سازمان در نظر گرفته شود آن وقت بار وظایف سنگینی که این رفیق شجاع و با درایت به دوش گرفته و با دقت و کاردانی تمام و با انرژی واقعاً بی کران خود به انجام آن ها می پرداخت هر چه بیشتر عیان می گردد. تازه، رفیق جعفری علاوه بر همه فعالیت هائی که در این جا مختصراً (تا آن جا که من از آن ها اطلاع داشتم) به آن ها اشاره شد دارای ارتباطات دائمی نیز با افرادی بود که در حین گذراندن زندگی عادی خود، نسبت به چریکهای فدائی خلق سمپاتی داشتند. من خود از نزدیک در جریان برخی از ارتباطات علنی این رفیق قرار داشتم و در یک مورد همراه رفیق جعفری به منزل یکی از ارتباطات علنی او در بهشهر رفتم. رفیق جعفری از طریق این ارتباطات هر چه بیشتر در جریان برخی از رویدادهای زندگی مردم و مسایلی که در جامعه می گذشت قرار می گرفت. با وسعت گرفتن حمایت توده ها از چریک ها، او با افراد بیشتری از مبارزینی که دارای زندگی علنی بودند ارتباط برقرار کرده و از امکانات آن ها برای پیشرفت کار سازمان استفاده می کرد. 

اگر اندکی روی صحنه سیاسی جامعه در سال های پر جنب و جوش دهه 50 تعمق کنیم خواهیم دید که نه فقط فعالیت های انقلابی از آن نوع که توسط رفقای پر تحرک و پرکاری نظیر رفیق جعفری در جنبش انجام می شد بلکه مجموعه عملکردهای انقلابی نیروهای مسلح در جامعه و مبارزات گسترده غیر مسلحانه ای که از طرف توده ها با وجود جریان مبارزه مسلحانه و بر محور این مبارزه در سطح جامعه صورت می گرفت وضعیت جدیدی در جنبش ایجاد کرده و در مقطعی تحولی را در اوضاع سیاسی جامعه به وجود آورده بودند. واقعیت را بخواهیم از اواخر سال 52 جنبش انقلابی در ایران وارد فاز بالاتری شده بود. انعکاس و جلوه برجسته این واقعیت خود را در حمایت و پشتیبانی توده های مردم از برخورد قهرمانانه رفقا خسرو گلسرخی و کرامت دانشیان که در دادگاه خود را فدائی خوانده و از جنبش مسلحانه دفاع نمودند، آشکار نمود. در بهمن ماه سال 1352 رژیم شاه برای پیشبرد توطئه ای علیه جنبش مسلحانه یک دادگاه علنی که جلسات آن از تلویزیون پخش می شد و در نتیجه مردم سراسر ایران از این طریق در جریان رویدادهای آن دادگاه قرار می گرفتند ، برگزار کرد. در جریان این دادگاه بود که مردم مبارز ایران در سطحی گسترده و به طور هر چه عینی تر چهره دو تن از انقلابیون جان برکفی را دیدند که برای آن ها سمبل هائی از مبارزین چریک بودند. خسرو گلسرخی و کرامت دانشیان که در آن دادگاه به خاطر منافع خلق به قول گلسرخی شاعر حاضر نشدند بر سر جانشان چانه بزنند با برخوردهای غرور انگیر و سلحشورانه خود چنان در دل توده ها جای گرفتند که تا به امروز هم به عنوان قهرمانان مردم شناخته می شوند. اما موضوع صرفاً بر سر این دو رفیق انقلابی نبود. آن ها در چشم توده ها نمونه و جلوه هائی از انقلابیون مسلحی بودند که از سال 49 با درایت و فداکاری های بی نظیر علیه رژیم شاه و اربابان امپریالیستش می جنگیدند. از این مقطع به بعد، پشتیبانی توأم با عشق و علاقه فراوان نسبت به مبارزین چریک از طرف توده ها هر چه گسترده تر گشته و نمود بارزتری یافت که خود جلوه ای از این واقعیت بود که در جنبش مسلحانه انقلابی متعلق به کارگران و زحمتکشان و دیگر توده های در بند ایران نقطه عطفی به وجود آمده است.

به راستی که با جریان داشتن مبارزه مسلحانه علیه رژیم شاه و اربابان امپریالیست اش در جامعه و در پرتو پاسخ به ضروری ترین نیازهای سیاسی - اجتماعی توده ها که پیشرفت و تعالی جامعه را باعث می شد، رژیم شاه به هر توطئه ای علیه جنبش انقلابی دست می زد شکست خورده و آن توطئه در عمل به ضد خود تبدیل می گردید! با رشد هر چه بیشتر جنبش مسلحانه در جامعه و مطرح شدن هر چه وسیع تر آن در میان مردم، حالا دیگر ستمدیدگان کاملاً درک می کردند که سرنوشت آن ها با سرنوشت انقلابیون مسلحی که به راستی برای رهائی مردم و پایان دادن به هرگونه ظلم و ستم می جنگند گره خورده است. حالا دیگر درست به صورتی که رفیق کبیر امیر پرویز پویان پیش بینی کرده بود نشانه های روشنی از تبدیل حمایت معنوی به حمایت مادی خلق (مرکب از طبقات تحت ستم در جامعه، از کارگران و زحمتکشان گرفته تا اقشار مختلف خرده بورژوازی) نسبت به پیشاهنگان انقلابی خود ایجاد شده و عملاً نیروی زیادی از میان توده ها به هواداری از این جنبش و سازمان های مسلح آن می پرداختند. در این مقطع توده ها حتی به طور علنی قدرت جنبش مسلحانه را به رخ مأموران رژیم شاه می کشیدند. مثلاً مواردی که رفیق جعفری خود در اهواز شاهدش بود را می توان ذکر کرد. راننده وانت باری که مورد برخورد ناعادلانه یک افسر راهنمائی قرار گرفته بود با خشم تمام به آن افسر می گفت همین کارها را می کنید که "خرابکارها" (لفظی که رژیم در مورد چریکها به کار می برد) دست به آن کارها می زنند. در یک مورد دیگر فردی عاصی از ظلم یک مأمور رژیم دور میدان دویده و فریاد می زد: درود بر گلسرخی!، درود بر گلسرخی! نمونه هائی را هم شاهد بودیم که حاکی از حساسیت توده ها نسبت به نبرد مسلحانه پیشاهنگان خود با نیروهای سرکوب رژیم شاه بود. مثلاً در شهریور سال 52 که رفیق ایرج سپهری در یک درگیری قهرمانانه با نیروهای مسلح شاه در شهر آبادان به شهادت رسید، آوازه برخورد مسلحانه و بسیار دلیرانه او با پلیس در این شهر شدیداً پیچید و مردم مبارز آبادان آشکارا در مورد این فدائی دلاور صحبت کرده و می گفتند که چطور وی پس از از پای در آوردن تعدادی از نیروهای پلیس برای این که زنده به دست آنان نیفتد نارنجک خود را منفجر کرده است – آن هم در شکم خود تا آسیبی به مردم وارد نیاید. این ها و نمونه های بسیار دیگر بیان گر مطرح شدن هر چه بیشتر جنبش مسلحانه در میان مردم و برخورد مثبت و حمایت گرانه آن ها از این جنبش بودند.

بدون شک حمایت توده ها از مبارزین چریک چه برای رژیم شاه و چه برای اربابان امپریالیستش زنگ خطر بزرگی بود. آن ها خوب می دانستند که این روند اگر به درستی طی شود منجر به رشد هر چه بیشتر جنبش مسلحانه، مسلح شدن توده ها و ایجاد کیفیتی جدید در این جنبش یعنی تبدیل آن به جنبش مسلحانه توده ای خواهد شد؛ و به خوبی آگاه بودند که این امر با توجه به تجربه هائی که در چین، ویتنام و کوبا طی شده بود ناقوس مرگ امپریالیست ها و نوکران شان را در ایران به صدا در آورده و در نهایت طومار عمر ننگین شان در جامعه محنت زده ما را در هم خواهد پیچید. در این مقطع رژیم با تکیه بر دستگاه های امنیتی و پلیسی خود به طور چشم گیر بر شدت اختناق و سرکوب در جامعه افزوده و با اعمال شدیدترین خشونت های ضد انقلابی علیه نیروهای انقلابی و توده های مبارز چه در زندان ها و چه در سطح کل جامعه می کوشید سدی در مقابل رشد جنبش مسلحانه ایجاد نماید. اما چنین عکس العمل های ضد انقلابی هر چند کار مبارزه را سخت و دشوار می نمود ولی هرگز نتوانست از رشد و گسترش جنبش انقلابی جلوگیری کند. در چنین شرایطی بود که سازمان چریکهای فدائی خلق با موج نوینی از مبارزین و توده های آگاه که خواهان پیوستن به صفوف چریکهای فدائی خلق بودند مواجه شد. اما با تأسف باید گفت که علیرغم چنین اقبال شکوهمندی، سازمان اکنون خود را در وضعیت متناقضی قرار داده بود. در اوج قدرت و در شرایطی که وجود یک نیروی قابل توجه برای تقویت صفوف چریکهای فدائی خلق می توانست به سازمان امکان دهد تا برای تحقق استراتژی مبارزه مسلحانه طرح های نوینی را در دستور کار خود قرار داده و برای توده ای کردن مبارزه مسلحانه قدم های عملی معینی بردارد، سازمان انگار که استراتژِی ترسیم شده در کتاب رفیق مسعود احمدزاده را به فراموشی سپرده بود برای این منظور هیچ برنامه ای نداشت و در واقع در صدد تحقق این استراتژی نبود. پیش از این حتی در سال 1351 با وجود رفقای گرانقدری چون عباس جمشیدی رودباری این موضوع در سازمان مطرح شده بود که باید به جمعبندی تغییراتی که جنبش مسلحانه در کل جامعه و در کشاندن توجه توده ها به طرف این جنبش ایجاد کرده بود پرداخت و تاکتیک های نوینی را در جهت تحقق استراتژی سازمان و توده ای کردن مبارزه مسلحانه در دستور کار خود قرار داد. اما در سال 1353 درست در شرایطی که عمل به تئوری مبارزه مسلحانه (مندرج در کتاب های رفقا احمدزاده و پویان) حقانیت خود را به ثبوت رسانده و نیروی عظیمی به طرف چریکهای فدائی خلق روی آورده بود سازمان فاقد هر گونه آمادگی برای سازماندهی این نیرو در جهت تداوم و گسترش مبارزه مسلحانه، سازماندهی مسلح توده ها، تشکیل ارتش خلق، آزاد سازی مناطق و به طور کلی تداوم کار سیاسی - نظامی مطرح شده در تئوری چریکهای فدائی خلق با چشم انداز رهبری مبارزات توده ها در اشکال مختلف خود بود. قدم های اولیه برای تحقق چنین چشم اندازهائی کوشش در ایجاد کانون های چریکی در مناطق مختلف ایران نظیر کُردستان بود که از امکان و آمادگی لازم برای رشد و گسترش مبارزه مسلحانه برخوردار بودند. ولی سازمان دیگر عملاً انجام چنین اقداماتی را از برنامه خود خارج کرده بود.


بنابراین تا آن جا که بحث در مورد رفیق جعفری است مفهوم عملی روی آوری نیروی جدید به طرف چریکهای فدائی خلق، سنگین تر شدن بار وظایف این رفیق بود. او هم چون گذشته با صرف نیرو و انرژی زیاد به جابجائی نیروهای جدید و یا به عبارت دیگر به سازماندهی این نیروها در همان طریق سابق (که حالا دیگر پاسخگوی نیاز های جدید جنبش انقلابی نبود) می پرداخت و می بایست فرهنگ و مسایل تشکیلاتی را به آن ها بیاموزد و آن ها را به خصوص به لحاظ نظامی مورد تعلیم قرار دهد. مسلم است که او کماکان عهده دار انجام وظایف دیگری هم بود. مجموعه این امور چنان وقت و نیروئی از این رفیق طلب می کرد که او اغلب شب ها بیش از دو یا سه ساعت نمی خوابید. اما این تلاش های شبانه روزی، این فعالیت های بی دریغ انقلابی در عین حال تضادی را به همراه داشت و آن این که دیگر فرصت و امکانی برای تعمق روی مسایل مختلف سازمان و جنبش باقی نمی گذاشت، امری که در اواخر سال 53 نتایج منفی خود را آشکار ساخت.

به طور کلی، پس از گذشت چند سال از آغاز مبارزه مسلحانه و تغییراتی که این مبارزه در جامعه ایجاد کرده بود، می بایست در جهت تحقق استراتژی مبارزه مسلحانه تاکتیک های جدیدی که خطوط کلی آن در کتاب رفیق مسعود احمدزاده ترسیم شده و حتی در آن جا رهنمود های مشخصی جلوی پای چریکهای فدائی خلق قرار داده شده بود، اتخاذ می شد. پیشتر تأکید شده بود که رفیق مسعود احمدزاده "با دور نگری یک مارکسیست، بی آن که به تخیل یا ذهنیت در غلطد، دقیقاً تا جائی که تجارب مجال پیش بینی به ما می دهند خطوط کلی روندی را که مبارزه مسلحانه تا توده ای شدن و آن گاه تحقق آزادی و سوسیالیسم در پیش دارد، ترسیم می کند." (نقل از مقدمه ای که رفیق جمشیدی رودباری در تاریخ اول تیرماه 1351 بر کتاب مبارزه مسلحانه هم استراتژی هم تاکتیک نوشته است). رفیق مسعود گفته بود که مبارزه مسلحانه در روستا توده ای می شود؛ و بنابراین لازم بود جهت توده ای کردن مبارزه مسلحانه منطبق بر استراتژی ترسیم شده توسط این رفیق، مبارزه مسلحانه به شهر محدود نشده و به جز شهر کانون های مبارزاتی جدیدی در دیگر نقاط ایران سازمان داده شود. اما اکنون، در نیمه دوم سال 1353 عملاً عدم انجام اقداماتی به منظور تحقق این استراتژی که برای پیشروی بعدی سازمان از اهمیت حیاتی برخوردار بود و فقدان هر گونه طرح و تصمیمی برای این منظور، سازمان را در موقعیت بسیار حساس قرار داده بود. موج بزرگی از دریای بیکران خلق در شرایطی به طرف سازمان چریکهای فدائی خلق خیز برداشته و نیروهائی را در اختیار آن قرار داده بود که این سازمان جائی را از قبل برای آن ها تدارک ندیده و فاقد آمادگی های لازم برای به کارگیری این نیرو در جهت پیشبرد جنبش بود. موقعیت حساسی به وجود آمده بود. سازمان چریکهای فدائی خلق اکنون "از وفور نعمت در مضیقه بود". این موقعیت حساس اما زمینه ساز نفوذ تفکراتی به درون سازمان بود که در حالی که با نظرات و اندیشه های مارکسیست - لنینیستی چریکهای فدائی خلق مغایرت داشت ، اما ظاهراً راه حلی برای جابجائی این نیروها در مقابل سازمان قرار می داد؛ و اتفاقاً درست در اواخر سال 1353 بود که تفکرات غیر پرولتری و به عبارت دیگر اپورتونیستی که ظاهراً برای سازماندهی نیروهای جنبش راه حل ارائه می داد (هر چند راه حل رفُرمیستی و غیر منطبق با شرایط جامعه ایران) به درون سازمان چریکهای فدائی خلق راه یافته و به تاخت و تاز پرداخت و به تدریج در عمل اثرات منفی و مخرب خود را به بار آورد. واقعیت را بخواهیم با رشد جنبش مسلحانه و تقویت صفوف چریکهای فدائی خلق موقعیتی فرا رسیده بود که در عمل دو راه بیشتر در مقابل سازمان قرار نداشت یا می بایست با وفاداری به نظرات پایه ای خود خط مشی مبارزه مسلحانه را بر اساس آن چه در کتاب "مبارزه مسلحانه هم استراتژی هم تاکتیک" آمده است هم چنان دنبال کند و یا از این مسیر منحرف شده و پذیرای راه حل های دیگر با عواقب منفی خود گردد. 

رفیق جعفری در اواخر سال 1353 که متأسفانه من دیگر در ایران نبودم، در آخرین ارتباطی که بین رفقای منطقه و ایران برقرار شد نامه ای برای من نوشته بود که انعکاس نگرانی وی از وضعیت درون سازمان در این مقطع بود. او برای من نوشته بود که "اوضاع بسیار نابسامانی در سازمان به وجود آمده است و وجود تو در این شرایط خیلی می توانست مؤثر باشد و ای کاش این جا بودی و اصلاً برنامه رفتن تو ریخته نمی شد." با اطلاعاتی که امروز در دسترس می باشد می دانیم که در این مقطع نظرات پایه ای چریکهای فدائی خلق تدوین شده توسط دو تن از بنیانگذاران خود، رفقا امیر پرویز پویان و مسعود احمدزاده مورد یک تهاجم ایدئولوژِیکی موذیانه و تعرض و تحریف قرار گرفته و بر این اساس تحول نامیمونی در سازمان در حال شکل گیری بود. بر این اساس می توان گفت که رفیق جعفری در این مقطع خود را با واقعیت های نگران کننده ای در درون سازمان مواجه می دید. مثلاً او، هم به دلیل درکی که از نظرات تئوریک سازمان داشت و هم بر پایه تجارب عملی خود در صحنه مبارزه انقلابی، نمی توانست تزهائی چون "پای دوم جنبش" (3) را بپذیرد و به نتایج آن اعتماد کند - و به گونه ای که امروز از نوشته ها و سخنان کسانی که بعداً سکان دار سازمان چریکهای فدائی خلق شدند بر می آید به واقع نیز چنین بود.

(ادامه دارد) 

زیرنویس ها:
1- پس از شهادت رفیق ایرج سپهری، از این رفیق یک دفتر و کاغذهای جداگانه که او خاطرات مبارزاتی خود را بر روی آن ها نوشته بود در پایگاهی در اهواز به جا مانده بود. این نوشته ها را من در طی مدتی که قبل از خروجم از ایران در آن پایگاه بودم به صورت یک کتاب که در برگیرنده شرحی از زندگی و خاطرات رفیق ایرج سپهری بود ، تنظیم کردم. این کتاب در همان زمان با نام " از جبهه نبرد فلسطین، خاطرات رفیق کارگر فدائی شهید، ایرج سپهری" منتشر شد که اکنون نیز با همین نام در جنبش موجود است.
2- عبور از طریق مرز زمینی صورت می گرفت. نگهبانان مرزی در طول شب مرتب در مسیر خاصی قدم زده و با نورافکن های قوی منطقه عبور را روشن می کردند. این امر یکی از خطرهائی بود که دائماً رفقای عبور کننده از مرز را تهدید می کرد. یکی دیگر از خطرها سگ هائی بود که مرزبانان به خدمت گرفته بودند. یاد رفیق داداشی (محمد علی خسروی اردبیلی) گرامی باد که با شوخی و جدی پیشنهاد تهیه روغن ببر را می داد تا با زدن آن به لباس ها سگ ها قادر به تشخیص مان نباشند و ما از دست آن ها در امان بمانیم. امیدوارم فرصتی پیش آید که در این مورد در جائی به طور مفصل توضیح بدهم که تحت مسئولیت رفیق جعفری رفت و آمد از مرز به این طرف و آن طرف به طور دقیق چگونه سازمان یافته بود و از تجربه خودم نیز بنویسم که یک بار هنگام رفتن به آن سوی مرز با به وجود آمدن حادثه ای مجبور به بازگشت شدیم و دفعه دوم نیز با حوادث مخاطره آمیزی روبرو شدیم ولی به هر حال آن بار توانستیم مرز را رد کنیم. 
3- عبارت "پای دوم جنبش" متعلق به رفیق جزنی می باشد که با جدا کردن امر سیاسی از امر نظامی انجام فعالیت های صرفاً سیاسی را "پای دوم جنبش" می خواند. او هر چند که تاکتیک مسلحانه را قبول داشت ولی برای آن صرفاً نقش تبلیغی قائل بود و برخلاف خط مشی سیاسی - نظامی ای که چریکهای فدائی خلق بدان معتقد بودند سازماندهی و بسیج توده ها را در یک پروسه صرفاً سیاسی امکان پذیر می دانست. بر این مبنا، وی ایجاد تشکل های صرفاً سیاسی از قبیل "هسته های سیاسی - صنفی" و "هسته های انتشاراتی" را راهی برای سازماندهی نیروهای جنبش قلمداد نموده و توصیه می کرد. اما راه پیشنهادی او منطبق با قانونمندی های شرایط مختنق و دیکتاتور زده جامعه ایران نبود و با استراتژی چریکهای فدائی خلق که سازماندهی و بسیج توده ها را در بستر مبارزه مسلحانه و با انجام فعالیت های سیاسی - نظامی امکان پذیر می داند ، مغایرت داشت.


به خاطرۀ گوزنی که زادۀ جنگل حماسه بود و با خون زلال خود، جنگلی پُر از گوزن های "درخت اقاقیا" آفرید...!
(به مناسبت چهلمین سالگرد جان باختن رفیق کبیر، فریدون جعفری)

در تهران نیز رفیق جعفری هم چنان فعال بود. از جمله کماکان سعی می کرد مبارزینی که داوطلب پیوستن به چریکهای فدائی خلق بودند را به سازمان وصل کند. در یک مورد او که آماده رفتن بر سر قراری بود متوجه می شود که مأموران ساواک مشغول محاصره همان محلی هستند که او می بایست سر قرار حاضر شود. در آن زمان سازمان این قدرت را یافته بود که می توانست از طریق رادیوئی، امواج بی سیم های مأموران ساواک را دریافت کند و رفیق جعفری درست با شنیدن سخنان مزدوران ساواک متوجه خطر شده و از رفتن بر سر آن قرار لو رفته اجتناب می کند. رفیق شیرین (معاضد) واقعه را به این صورت تعریف می کرد: رفیق جعفری که همیشه مواظب بود قرار هایش را خیلی دقیق اجرا کند ، از مدت کوتاهی قبل از زمان قرارش کفش هایش را هم پوشیده و آماده رفتن بود. من گوشم به رادیو بود و چشمم به رفیق جعفری، همیشه در این جور مواقع نگرانی داشتم که نکند رفیقی که سر قرار می رود قرارش از قبل لو رفته باشد. در چنین وضعی بودم که متوجه تغییر صدا در بی سیم های ساواک شدم و به رفیق جعفری گفتم کمی صبر کن انگار اتفاقی دارد می افتد. هر دو به صدای بی سیم ها دقیق شدیم. ساواکی ها به هم دیگر پیام می دادند و موضوع بر سر رفتن به محلی بود. در این حین نام خیابان ها و محل جمع شدن ساواکی ها مشخص شد. رفیق جعفری که تا این لحظه ساکت بود با خونسردی گفت، آره این محل قراره منه. خودشونو دقیقاً برای ساعتی که من در آن محل قرار دارم آماده می کنند. این را گفت و برای در آوردن کفش هایش از اتاق خارج شد. 

ایجاد شاخه ای در اهواز یکی دیگر از خدمات رفیق جعفری به سازمان چریکهای فدائی خلق در جهت رشد و پیشرفت آن بود. او که به راستی نمونه برجسته ای از خلاقیت انقلابی بود در این شهر در جهت خلق امکانات تازه برای رشد و گسترش مبارزه علیه رژیم خونخوار شاه و تحقق شعار معروف چریکهای فدائی خلق: "ما میهن مان را از زیر سلطه امپریالیسم آزاد خواهیم کرد" که این رفقا در سال 1350 و 1351 در زیر اعلامیه ها می نوشتند اقدام نمود. با تلاش های خستگی ناپذیر رفیق جعفری پایگاهی در اهواز به وجود آمد که پایگاهی برای ایجاد ارتباط چریکهای فدائی خلق با جنبش خلق فلسطین و کل دنیای خارج بود. باید یاد آور شد که آن چه به رفیق جعفری امکان چنین اقدامی را داد پیوستن رفیق ایرج سپهری - که پس از شهادت برادر فدائی اش سیروس سپهری (ساواک این رفیق را در زیر شکنجه به شهادت رساند) به فلسطین رفته و مدتی همراه انقلابیون فلسطینی در عملیات مسلحانه علیه اسرائیل شرکت داشت - به صفوف چریکهای فدائی خلق بود. انقلابیون فلسطینی از این رفیق کارگر فراموش نشدنی با نام ابو سعید ایرانی یاد می کردند و شجاعت و رشادت او در جنگ با صهیونیست ها زبانزدِ این انقلابیون بود. (1) وجود رفیق ایرج سپهری با اطلاعات و راه کارهائی که می دانست این توانائی را به سازمان داد که در جهت ایجاد ارتباط مجدد با جنبش فلسطین و فراتر از آن ایجاد ارتباط با دنیای خارج از ایران دست به کار شود.

تحت مسئولیت رفیق جعفری، رفیقی جهت تهیه امکانات ضروری برای سازمان و از جمله امکانات تسلیحاتی به منطقه خاورمیانه فرستاده شده و در عراق مستقر گردید (رفیق محمد حرمتی پور). در همین زمان بود که رادیوئی به نام رادیو میهن پرستان هم راه اندازی شد. این رادیوئی بود که صدای دو سازمان مسلح جنبش (سازمان چریکهای فدائی خلق و سازمان مجاهدین خلق ) را به گوش مردم ایران می رساند و با توجه به شنونده های زیادی که در سراسر ایران داشت در رساندن اخبار عملکردها و تبلیغ و ترویج نظرات این دو سازمان نقش به سزائی ایفاء می نمود. در اهواز، تحت مسئولیت رفیق جعفری و با حضور رفقائی چون عباس کابلی و زهرا آقانبی قلهکی (این رفیق پس از سال ها فعالیت انقلابی به عنوان یک چریک فدائی خلق، در دیماه سال 1354 دستگیر شد و از معدود زنان انقلابی بود که توسط رژیم شاه به جوخه اعدام سپرده شد. تاریخ اعدام وی بیست و نه آذر ماه سال 1355 می باشد) پایگاهی در این شهر به وجود آمد. دو رفیق دیگر برای برقراری ارتباط مداوم و مستمر با رفیق مستقر در عراق تعیین شدند. با ابتکار رفیق جعفری و رفقای دست اندر کار دیگر، چگونگی عبور دادن رفقا از ایران به عراق و ایجاد ارتباط مجدد با آن ها به هنگام بازگشت به ایران و مسائل تکنیکی دیگر از این قبیل حل شد. از جمله خبر رسیدن دو رفیق عازم به منطقه هر بار با علامت رمزی که از قبل تعیین شده بود توسط رادیو میهن پرستان به اطلاع رفیق جعفری می رسید و همین امر در هنگام برگشت مجدد آن ها به ایران تکرار می شد. در ضمن، این دو رفیق به هنگام بر گشت از منطقه به ایران نیز توسط خود رفیق جعفری در نزدیکی های صبح که هوا هنوز کاملاً روشن نشده بود به پایگاه اهواز منتقل می شدند. اگر تغییری در مرز ایجاد شده و خطر جدیدی در مسیر گذشتن از مرز به وجود آمده بود این موضوع نیز (در صورت اطلاع از آن) از طریق رادیو با رمزی به رفیق جعفری اطلاع داده می شد. این دو رفیق رابط که با جسارت و فداکاری بی نظیر و با قبول خطری که دائماً آن ها را تهدید می کرد مرتب به این و آن طرف مرز رفت و آمد می نمودند در جهت تأمین نیاز های تسلیحاتی و دیگر نیازهای بسیار ضروری سازمان فعالیت می کردند (این رفقای فراموش نشدنی محسن نوربخش و محمد علی خسروی اردبیلی بودند که رفیق دوم را رفقا به خاطر پاکی و صمیمیت خاصش که زبان زد همه بود داداشی خطاب می کردند) .(2) وسایل تهیه شده آن گاه توسط خود رفیق جعفری که گاه رفیق دیگری نیز وی را همراهی می کرد به تهران منتقل می شدند. مسلم است که مجموعه این فعالیت ها در اهواز بر قدرت و امکانات سازمان افزوده و باعث تقویت آن می شد. بعدها با رشد و گسترش سازمان و افزایش مسئولیت های رفیق جعفری، مسئولیت شاخه اهواز را رفیق نسترن آل آقا به عهده گرفت که البته پس از مدت کوتاهی با انعقاد قرارداد الجزایر بین ایران و عراق ، این بخش کار عملا تعطیل شد.

تلاش های خستگی ناپذیر رفیق جعفری و رفقای فداکاری که تحت مسئولیت این رفیق در اهواز فعالیت می کردند و به خصوص نقش انقلابی دو رفیق رابط که مدام در دو سوی مرز در تردد بودند به همراه مجموع فعالیت های تدارکاتی انجام شده در مشهد تحت مسئولیت رفیق جعفری و فعالیت های رفقای دیگر در سازمان، در سال 1353 نتایج درخشان خود را به بار آورد و در این سال در عملکردهای انقلابی چریکهای فدائی خلق گشایش چشمگیری به وجود آمد. سال 1353 اوج شکوفائی سازمان محسوب می شود. در این سال چریکهای فدائی خلق موفق به انجام یک سری عملیات نظامی موفقیت آمیز در شهر های مختلف ایران علیه دشمن یعنی رژیم شاه و امپریالیست های هادی و حامی او شدند، عملیاتی که شدیداً دشمنان مردم را وحشت زده ساخت. از طرف دیگر انعکاس خبر و پخش متن اطلاعیه های این عملیات از طریق رادیوئی متعلق به جنبش مسلحانه (رادیو میهن پرستان) در شرایطی که این رادیو در سراسر ایران وسیعاً شنونده داشت باعث ارتقای آگاهی انقلابی در میان کارگران و زحمتکشان و دیگر توده های تحت ستم ایران می شد. در این سال سازمان مجاهدین نیز عملیات موفقیت آمیزی داشت که مجموعه همه این عملیات و انعکاس وسیع آن ها در میان مردم جو سیاسی – اجتماعی جامعه را به طور کاملاً محسوسی به نفع توده های خلق تغییر داده و زمینه را برای شرکت هر چه وسیع تر توده ها در مبارزه آماده نمود. رفیق جعفری چه به عنوان عضوی از مرکزیت و چه به عنوان مسئول شاخه مشهد در طرح ریزی و آماده کردن رفقای عمل کننده برای اجرای عملیات مورد بحث نیز سهم و نقش ارزنده خود را داشت.


مطالب و خاطراتی که در سال های اخیر در رابطه با چریکهای فدائی خلق نوشته شده¬اند نشان می دهند که رفیق جعفری در سال 1353 شاخه هائی را نیز در گیلان و مازندران به وجود آورده بود، در عین حال که وی تیم هائی را هم در تهران سازماندهی کرده بود. همه این ها نمودی از قدرت سازمان را در سال 1353 به نمایش می گذارد و در عین حال نشان می دهد که در بطن این قدرت و موفقیت های چریکهای فدائی خلق تا چه حد به طور برجسته فعالیت های پر ثمر رفیق جعفری نهفته بود. در زندگی نامه ای که رفیق حمید اشرف در باره این رفیق نوشته است می خوانیم که: "رفیق جعفری در تمام طول خدمات سازمانیش نمونه برجسته ای از خلاقیت انقلابی بود. قدرت ابتکار و تلاش های او در جهت خلق امکانات تازه برای مبارزه کم نظیر بود." به راستی که تک تک کلمات به کار رفته در این جملات و کل این زندگی نامه از پشتوانه عینی و عملی برخوردار است. اگر تنها وسعت فعالیت های رفیق جعفری تا لحظه شهادت اش در سازمان در نظر گرفته شود آن وقت بار وظایف سنگینی که این رفیق شجاع و با درایت به دوش گرفته و با دقت و کاردانی تمام و با انرژی واقعاً بی کران خود به انجام آن ها می پرداخت هر چه بیشتر عیان می گردد. تازه، رفیق جعفری علاوه بر همه فعالیت هائی که در این جا مختصراً (تا آن جا که من از آن ها اطلاع داشتم) به آن ها اشاره شد دارای ارتباطات دائمی نیز با افرادی بود که در حین گذراندن زندگی عادی خود، نسبت به چریکهای فدائی خلق سمپاتی داشتند. من خود از نزدیک در جریان برخی از ارتباطات علنی این رفیق قرار داشتم و در یک مورد همراه رفیق جعفری به منزل یکی از ارتباطات علنی او در بهشهر رفتم. رفیق جعفری از طریق این ارتباطات هر چه بیشتر در جریان برخی از رویدادهای زندگی مردم و مسایلی که در جامعه می گذشت قرار می گرفت. با وسعت گرفتن حمایت توده ها از چریک ها، او با افراد بیشتری از مبارزینی که دارای زندگی علنی بودند ارتباط برقرار کرده و از امکانات آن ها برای پیشرفت کار سازمان استفاده می کرد. 

اگر اندکی روی صحنه سیاسی جامعه در سال های پر جنب و جوش دهه 50 تعمق کنیم خواهیم دید که نه فقط فعالیت های انقلابی از آن نوع که توسط رفقای پر تحرک و پرکاری نظیر رفیق جعفری در جنبش انجام می شد بلکه مجموعه عملکردهای انقلابی نیروهای مسلح در جامعه و مبارزات گسترده غیر مسلحانه ای که از طرف توده ها با وجود جریان مبارزه مسلحانه و بر محور این مبارزه در سطح جامعه صورت می گرفت وضعیت جدیدی در جنبش ایجاد کرده و در مقطعی تحولی را در اوضاع سیاسی جامعه به وجود آورده بودند. واقعیت را بخواهیم از اواخر سال 52 جنبش انقلابی در ایران وارد فاز بالاتری شده بود. انعکاس و جلوه برجسته این واقعیت خود را در حمایت و پشتیبانی توده های مردم از برخورد قهرمانانه رفقا خسرو گلسرخی و کرامت دانشیان که در دادگاه خود را فدائی خوانده و از جنبش مسلحانه دفاع نمودند، آشکار نمود. در بهمن ماه سال 1352 رژیم شاه برای پیشبرد توطئه ای علیه جنبش مسلحانه یک دادگاه علنی که جلسات آن از تلویزیون پخش می شد و در نتیجه مردم سراسر ایران از این طریق در جریان رویدادهای آن دادگاه قرار می گرفتند ، برگزار کرد. در جریان این دادگاه بود که مردم مبارز ایران در سطحی گسترده و به طور هر چه عینی تر چهره دو تن از انقلابیون جان برکفی را دیدند که برای آن ها سمبل هائی از مبارزین چریک بودند. خسرو گلسرخی و کرامت دانشیان که در آن دادگاه به خاطر منافع خلق به قول گلسرخی شاعر حاضر نشدند بر سر جانشان چانه بزنند با برخوردهای غرور انگیر و سلحشورانه خود چنان در دل توده ها جای گرفتند که تا به امروز هم به عنوان قهرمانان مردم شناخته می شوند. اما موضوع صرفاً بر سر این دو رفیق انقلابی نبود. آن ها در چشم توده ها نمونه و جلوه هائی از انقلابیون مسلحی بودند که از سال 49 با درایت و فداکاری های بی نظیر علیه رژیم شاه و اربابان امپریالیستش می جنگیدند. از این مقطع به بعد، پشتیبانی توأم با عشق و علاقه فراوان نسبت به مبارزین چریک از طرف توده ها هر چه گسترده تر گشته و نمود بارزتری یافت که خود جلوه ای از این واقعیت بود که در جنبش مسلحانه انقلابی متعلق به کارگران و زحمتکشان و دیگر توده های در بند ایران نقطه عطفی به وجود آمده است.

به راستی که با جریان داشتن مبارزه مسلحانه علیه رژیم شاه و اربابان امپریالیست اش در جامعه و در پرتو پاسخ به ضروری ترین نیازهای سیاسی - اجتماعی توده ها که پیشرفت و تعالی جامعه را باعث می شد، رژیم شاه به هر توطئه ای علیه جنبش انقلابی دست می زد شکست خورده و آن توطئه در عمل به ضد خود تبدیل می گردید! با رشد هر چه بیشتر جنبش مسلحانه در جامعه و مطرح شدن هر چه وسیع تر آن در میان مردم، حالا دیگر ستمدیدگان کاملاً درک می کردند که سرنوشت آن ها با سرنوشت انقلابیون مسلحی که به راستی برای رهائی مردم و پایان دادن به هرگونه ظلم و ستم می جنگند گره خورده است. حالا دیگر درست به صورتی که رفیق کبیر امیر پرویز پویان پیش بینی کرده بود نشانه های روشنی از تبدیل حمایت معنوی به حمایت مادی خلق (مرکب از طبقات تحت ستم در جامعه، از کارگران و زحمتکشان گرفته تا اقشار مختلف خرده بورژوازی) نسبت به پیشاهنگان انقلابی خود ایجاد شده و عملاً نیروی زیادی از میان توده ها به هواداری از این جنبش و سازمان های مسلح آن می پرداختند. در این مقطع توده ها حتی به طور علنی قدرت جنبش مسلحانه را به رخ مأموران رژیم شاه می کشیدند. مثلاً مواردی که رفیق جعفری خود در اهواز شاهدش بود را می توان ذکر کرد. راننده وانت باری که مورد برخورد ناعادلانه یک افسر راهنمائی قرار گرفته بود با خشم تمام به آن افسر می گفت همین کارها را می کنید که "خرابکارها" (لفظی که رژیم در مورد چریکها به کار می برد) دست به آن کارها می زنند. در یک مورد دیگر فردی عاصی از ظلم یک مأمور رژیم دور میدان دویده و فریاد می زد: درود بر گلسرخی!، درود بر گلسرخی! نمونه هائی را هم شاهد بودیم که حاکی از حساسیت توده ها نسبت به نبرد مسلحانه پیشاهنگان خود با نیروهای سرکوب رژیم شاه بود. مثلاً در شهریور سال 52 که رفیق ایرج سپهری در یک درگیری قهرمانانه با نیروهای مسلح شاه در شهر آبادان به شهادت رسید، آوازه برخورد مسلحانه و بسیار دلیرانه او با پلیس در این شهر شدیداً پیچید و مردم مبارز آبادان آشکارا در مورد این فدائی دلاور صحبت کرده و می گفتند که چطور وی پس از از پای در آوردن تعدادی از نیروهای پلیس برای این که زنده به دست آنان نیفتد نارنجک خود را منفجر کرده است – آن هم در شکم خود تا آسیبی به مردم وارد نیاید. این ها و نمونه های بسیار دیگر بیان گر مطرح شدن هر چه بیشتر جنبش مسلحانه در میان مردم و برخورد مثبت و حمایت گرانه آن ها از این جنبش بودند.

بدون شک حمایت توده ها از مبارزین چریک چه برای رژیم شاه و چه برای اربابان امپریالیستش زنگ خطر بزرگی بود. آن ها خوب می دانستند که این روند اگر به درستی طی شود منجر به رشد هر چه بیشتر جنبش مسلحانه، مسلح شدن توده ها و ایجاد کیفیتی جدید در این جنبش یعنی تبدیل آن به جنبش مسلحانه توده ای خواهد شد؛ و به خوبی آگاه بودند که این امر با توجه به تجربه هائی که در چین، ویتنام و کوبا طی شده بود ناقوس مرگ امپریالیست ها و نوکران شان را در ایران به صدا در آورده و در نهایت طومار عمر ننگین شان در جامعه محنت زده ما را در هم خواهد پیچید. در این مقطع رژیم با تکیه بر دستگاه های امنیتی و پلیسی خود به طور چشم گیر بر شدت اختناق و سرکوب در جامعه افزوده و با اعمال شدیدترین خشونت های ضد انقلابی علیه نیروهای انقلابی و توده های مبارز چه در زندان ها و چه در سطح کل جامعه می کوشید سدی در مقابل رشد جنبش مسلحانه ایجاد نماید. اما چنین عکس العمل های ضد انقلابی هر چند کار مبارزه را سخت و دشوار می نمود ولی هرگز نتوانست از رشد و گسترش جنبش انقلابی جلوگیری کند. در چنین شرایطی بود که سازمان چریکهای فدائی خلق با موج نوینی از مبارزین و توده های آگاه که خواهان پیوستن به صفوف چریکهای فدائی خلق بودند مواجه شد. اما با تأسف باید گفت که علیرغم چنین اقبال شکوهمندی، سازمان اکنون خود را در وضعیت متناقضی قرار داده بود. در اوج قدرت و در شرایطی که وجود یک نیروی قابل توجه برای تقویت صفوف چریکهای فدائی خلق می توانست به سازمان امکان دهد تا برای تحقق استراتژی مبارزه مسلحانه طرح های نوینی را در دستور کار خود قرار داده و برای توده ای کردن مبارزه مسلحانه قدم های عملی معینی بردارد، سازمان انگار که استراتژِی ترسیم شده در کتاب رفیق مسعود احمدزاده را به فراموشی سپرده بود برای این منظور هیچ برنامه ای نداشت و در واقع در صدد تحقق این استراتژی نبود. پیش از این حتی در سال 1351 با وجود رفقای گرانقدری چون عباس جمشیدی رودباری این موضوع در سازمان مطرح شده بود که باید به جمعبندی تغییراتی که جنبش مسلحانه در کل جامعه و در کشاندن توجه توده ها به طرف این جنبش ایجاد کرده بود پرداخت و تاکتیک های نوینی را در جهت تحقق استراتژی سازمان و توده ای کردن مبارزه مسلحانه در دستور کار خود قرار داد. اما در سال 1353 درست در شرایطی که عمل به تئوری مبارزه مسلحانه (مندرج در کتاب های رفقا احمدزاده و پویان) حقانیت خود را به ثبوت رسانده و نیروی عظیمی به طرف چریکهای فدائی خلق روی آورده بود سازمان فاقد هر گونه آمادگی برای سازماندهی این نیرو در جهت تداوم و گسترش مبارزه مسلحانه، سازماندهی مسلح توده ها، تشکیل ارتش خلق، آزاد سازی مناطق و به طور کلی تداوم کار سیاسی - نظامی مطرح شده در تئوری چریکهای فدائی خلق با چشم انداز رهبری مبارزات توده ها در اشکال مختلف خود بود. قدم های اولیه برای تحقق چنین چشم اندازهائی کوشش در ایجاد کانون های چریکی در مناطق مختلف ایران نظیر کُردستان بود که از امکان و آمادگی لازم برای رشد و گسترش مبارزه مسلحانه برخوردار بودند. ولی سازمان دیگر عملاً انجام چنین اقداماتی را از برنامه خود خارج کرده بود.


بنابراین تا آن جا که بحث در مورد رفیق جعفری است مفهوم عملی روی آوری نیروی جدید به طرف چریکهای فدائی خلق، سنگین تر شدن بار وظایف این رفیق بود. او هم چون گذشته با صرف نیرو و انرژی زیاد به جابجائی نیروهای جدید و یا به عبارت دیگر به سازماندهی این نیروها در همان طریق سابق (که حالا دیگر پاسخگوی نیاز های جدید جنبش انقلابی نبود) می پرداخت و می بایست فرهنگ و مسایل تشکیلاتی را به آن ها بیاموزد و آن ها را به خصوص به لحاظ نظامی مورد تعلیم قرار دهد. مسلم است که او کماکان عهده دار انجام وظایف دیگری هم بود. مجموعه این امور چنان وقت و نیروئی از این رفیق طلب می کرد که او اغلب شب ها بیش از دو یا سه ساعت نمی خوابید. اما این تلاش های شبانه روزی، این فعالیت های بی دریغ انقلابی در عین حال تضادی را به همراه داشت و آن این که دیگر فرصت و امکانی برای تعمق روی مسایل مختلف سازمان و جنبش باقی نمی گذاشت، امری که در اواخر سال 53 نتایج منفی خود را آشکار ساخت.

به طور کلی، پس از گذشت چند سال از آغاز مبارزه مسلحانه و تغییراتی که این مبارزه در جامعه ایجاد کرده بود، می بایست در جهت تحقق استراتژی مبارزه مسلحانه تاکتیک های جدیدی که خطوط کلی آن در کتاب رفیق مسعود احمدزاده ترسیم شده و حتی در آن جا رهنمود های مشخصی جلوی پای چریکهای فدائی خلق قرار داده شده بود، اتخاذ می شد. پیشتر تأکید شده بود که رفیق مسعود احمدزاده "با دور نگری یک مارکسیست، بی آن که به تخیل یا ذهنیت در غلطد، دقیقاً تا جائی که تجارب مجال پیش بینی به ما می دهند خطوط کلی روندی را که مبارزه مسلحانه تا توده ای شدن و آن گاه تحقق آزادی و سوسیالیسم در پیش دارد، ترسیم می کند." (نقل از مقدمه ای که رفیق جمشیدی رودباری در تاریخ اول تیرماه 1351 بر کتاب مبارزه مسلحانه هم استراتژی هم تاکتیک نوشته است). رفیق مسعود گفته بود که مبارزه مسلحانه در روستا توده ای می شود؛ و بنابراین لازم بود جهت توده ای کردن مبارزه مسلحانه منطبق بر استراتژی ترسیم شده توسط این رفیق، مبارزه مسلحانه به شهر محدود نشده و به جز شهر کانون های مبارزاتی جدیدی در دیگر نقاط ایران سازمان داده شود. اما اکنون، در نیمه دوم سال 1353 عملاً عدم انجام اقداماتی به منظور تحقق این استراتژی که برای پیشروی بعدی سازمان از اهمیت حیاتی برخوردار بود و فقدان هر گونه طرح و تصمیمی برای این منظور، سازمان را در موقعیت بسیار حساس قرار داده بود. موج بزرگی از دریای بیکران خلق در شرایطی به طرف سازمان چریکهای فدائی خلق خیز برداشته و نیروهائی را در اختیار آن قرار داده بود که این سازمان جائی را از قبل برای آن ها تدارک ندیده و فاقد آمادگی های لازم برای به کارگیری این نیرو در جهت پیشبرد جنبش بود. موقعیت حساسی به وجود آمده بود. سازمان چریکهای فدائی خلق اکنون "از وفور نعمت در مضیقه بود". این موقعیت حساس اما زمینه ساز نفوذ تفکراتی به درون سازمان بود که در حالی که با نظرات و اندیشه های مارکسیست - لنینیستی چریکهای فدائی خلق مغایرت داشت ، اما ظاهراً راه حلی برای جابجائی این نیروها در مقابل سازمان قرار می داد؛ و اتفاقاً درست در اواخر سال 1353 بود که تفکرات غیر پرولتری و به عبارت دیگر اپورتونیستی که ظاهراً برای سازماندهی نیروهای جنبش راه حل ارائه می داد (هر چند راه حل رفُرمیستی و غیر منطبق با شرایط جامعه ایران) به درون سازمان چریکهای فدائی خلق راه یافته و به تاخت و تاز پرداخت و به تدریج در عمل اثرات منفی و مخرب خود را به بار آورد. واقعیت را بخواهیم با رشد جنبش مسلحانه و تقویت صفوف چریکهای فدائی خلق موقعیتی فرا رسیده بود که در عمل دو راه بیشتر در مقابل سازمان قرار نداشت یا می بایست با وفاداری به نظرات پایه ای خود خط مشی مبارزه مسلحانه را بر اساس آن چه در کتاب "مبارزه مسلحانه هم استراتژی هم تاکتیک" آمده است هم چنان دنبال کند و یا از این مسیر منحرف شده و پذیرای راه حل های دیگر با عواقب منفی خود گردد. 

رفیق جعفری در اواخر سال 1353 که متأسفانه من دیگر در ایران نبودم، در آخرین ارتباطی که بین رفقای منطقه و ایران برقرار شد نامه ای برای من نوشته بود که انعکاس نگرانی وی از وضعیت درون سازمان در این مقطع بود. او برای من نوشته بود که "اوضاع بسیار نابسامانی در سازمان به وجود آمده است و وجود تو در این شرایط خیلی می توانست مؤثر باشد و ای کاش این جا بودی و اصلاً برنامه رفتن تو ریخته نمی شد." با اطلاعاتی که امروز در دسترس می باشد می دانیم که در این مقطع نظرات پایه ای چریکهای فدائی خلق تدوین شده توسط دو تن از بنیانگذاران خود، رفقا امیر پرویز پویان و مسعود احمدزاده مورد یک تهاجم ایدئولوژِیکی موذیانه و تعرض و تحریف قرار گرفته و بر این اساس تحول نامیمونی در سازمان در حال شکل گیری بود. بر این اساس می توان گفت که رفیق جعفری در این مقطع خود را با واقعیت های نگران کننده ای در درون سازمان مواجه می دید. مثلاً او، هم به دلیل درکی که از نظرات تئوریک سازمان داشت و هم بر پایه تجارب عملی خود در صحنه مبارزه انقلابی، نمی توانست تزهائی چون "پای دوم جنبش" (3) را بپذیرد و به نتایج آن اعتماد کند - و به گونه ای که امروز از نوشته ها و سخنان کسانی که بعداً سکان دار سازمان چریکهای فدائی خلق شدند بر می آید به واقع نیز چنین بود.

(ادامه دارد) 

زیرنویس ها:
1- پس از شهادت رفیق ایرج سپهری، از این رفیق یک دفتر و کاغذهای جداگانه که او خاطرات مبارزاتی خود را بر روی آن ها نوشته بود در پایگاهی در اهواز به جا مانده بود. این نوشته ها را من در طی مدتی که قبل از خروجم از ایران در آن پایگاه بودم به صورت یک کتاب که در برگیرنده شرحی از زندگی و خاطرات رفیق ایرج سپهری بود ، تنظیم کردم. این کتاب در همان زمان با نام " از جبهه نبرد فلسطین، خاطرات رفیق کارگر فدائی شهید، ایرج سپهری" منتشر شد که اکنون نیز با همین نام در جنبش موجود است.
2- عبور از طریق مرز زمینی صورت می گرفت. نگهبانان مرزی در طول شب مرتب در مسیر خاصی قدم زده و با نورافکن های قوی منطقه عبور را روشن می کردند. این امر یکی از خطرهائی بود که دائماً رفقای عبور کننده از مرز را تهدید می کرد. یکی دیگر از خطرها سگ هائی بود که مرزبانان به خدمت گرفته بودند. یاد رفیق داداشی (محمد علی خسروی اردبیلی) گرامی باد که با شوخی و جدی پیشنهاد تهیه روغن ببر را می داد تا با زدن آن به لباس ها سگ ها قادر به تشخیص مان نباشند و ما از دست آن ها در امان بمانیم. امیدوارم فرصتی پیش آید که در این مورد در جائی به طور مفصل توضیح بدهم که تحت مسئولیت رفیق جعفری رفت و آمد از مرز به این طرف و آن طرف به طور دقیق چگونه سازمان یافته بود و از تجربه خودم نیز بنویسم که یک بار هنگام رفتن به آن سوی مرز با به وجود آمدن حادثه ای مجبور به بازگشت شدیم و دفعه دوم نیز با حوادث مخاطره آمیزی روبرو شدیم ولی به هر حال آن بار توانستیم مرز را رد کنیم. 
3- عبارت "پای دوم جنبش" متعلق به رفیق جزنی می باشد که با جدا کردن امر سیاسی از امر نظامی انجام فعالیت های صرفاً سیاسی را "پای دوم جنبش" می خواند. او هر چند که تاکتیک مسلحانه را قبول داشت ولی برای آن صرفاً نقش تبلیغی قائل بود و برخلاف خط مشی سیاسی - نظامی ای که چریکهای فدائی خلق بدان معتقد بودند سازماندهی و بسیج توده ها را در یک پروسه صرفاً سیاسی امکان پذیر می دانست. بر این مبنا، وی ایجاد تشکل های صرفاً سیاسی از قبیل "هسته های سیاسی - صنفی" و "هسته های انتشاراتی" را راهی برای سازماندهی نیروهای جنبش قلمداد نموده و توصیه می کرد. اما راه پیشنهادی او منطبق با قانونمندی های شرایط مختنق و دیکتاتور زده جامعه ایران نبود و با استراتژی چریکهای فدائی خلق که سازماندهی و بسیج توده ها را در بستر مبارزه مسلحانه و با انجام فعالیت های سیاسی - نظامی امکان پذیر می داند ، مغایرت داشت.
کبیر فریدون (علی اکبر) جعفری یاد باد (بخش چهارم)
اشرف دهقانی